تکینگی فناوری[1] (Technological Singularity) به ما چه می گوید؟ چیست؟ از کجا آمده است؟ چه تاریخی دارد؟ این پرسشهایی است که صرفاً برای محققانی ایجاد میشود که علوم انسانی خواندهاند و با تفکر عجین شدهاند، لذا بحث تکینگی فناوری برای پژوهشگران ارتباطی پدیدهای غیر از آن است که مهندسان، فیلمنامه نویسان و کارگردانان مطرح میکنند. به عبارت دیگر تکینگی فناوری برای محققان ارتباطات، هستی یا موجودیتی مستقل و فارغ از زمان و تاریخ ندارد به این معنا که شما( به عنوان یک محقق ارتباطات) نمیتوانید مانند کرزویل - مدیر بخش مهندسی گوگل - (موافق تکینگی فناوری) بگویید:
"ما در قرن بیست و یکم، صد سال پیشرفت را تجربه نخواهیم کرد؛ بلکه پیشرفت ما (با نرخ رشد امروزی) تقریبا به اندازه‌ی ۲۰ هزار سال خواهد بود. «بازده‌ها» نظیر سرعت تراشه‌ها و هزینه‌های بهره‌وری نیز به صورت نمایی در حال افزایش هستند. علاوه بر این، حتی در نرخ رشد نمایی نیز یک رشد نمایی دیگر وجود دارد. در طول چند دهه، هوش ماشین‌ها از هوش انسان پیشی خواهد گرفت و در نهایت تکینگی اتفاق خواهد افتاد."
( www.zoomit.ir )
یا مانند استیون پینکر -زبان شناس- (مخالف تکینگی فناوری) مطرح کنید که:
