connectivism را می توان به دو معنای ارتباط گرایی و اتصال گرایی ترجمه کرد؛ نطریه ای که از عمر آن مدت کوتاهی می گذرد و سابقه زیادی ندارد. این نظریه با اقتباس از علوم طبیعی و کامپیوتر و با تاکید بر تکمیل نظریه هایی مانند شبکه کنشگران و نظریه انتقادی شهر شکل گرفته و در حال تکامل است. این نظریه با تاکید برپدیده یا مفهوم ویژه ای به نام «اتصال گرایی یا ترکیب عناصر و عوامل» در جغرافیای انسانی و از جمله در جغرافیای شهری و شهرگرایی معاصر مطرح شده است. این مفهوم طی دهه های اخیر، توجه اندیشمندان زیادی را در جغرافیای انسانی و جغرافیای شهری به خود جلب کرده است(به نقل از فنی، 1395).
اتصال گرایی با ریشه تاریخی در زبان فرانسه، بر فرایند گرداوری، تجمیع و اتصال اجزا، ماشین آلات و افراد انسانی به یکدیگر اطلاق می شود(همان). این مفهوم از حوزه شهری به حوزه های دیگری از جمله یادگیری نیز راه یافته است و مفاهیم و بحث هایی را نیز در دیگر حوزه های دانش به راه انداخته است.
اتصال گرایی چه به عنوان یک ایده ، یک تحلیل ،یک لنز توصیفی یا گرایش، در پژوهش های علوم اجتماعی کاربرد گسترده ای پیدا کرده است و به طور ضمنی بر عدم قطعیت، شکل گیری، پروسه های تبدیل، تلاطم ها و جسمانیت پدیده های اجتماعی دلالت دارد. دلیل استفاده زیاد از مفهوم و فرایند اتصال گرایی در طیف وسیعی از موضوع های علمی، کارامدی بسیار زیاد این مفهوم است از جمله اینکه به طور گسترده ای، در توصیف نحوه کنار هم قرار گرفتن عناصر و اجزای مختلف از آن استفاده شود؛ می تواند جایگزینی برای شبکه ای از مفاهیم برخاسته از تئوری شبکه بازیگزان و عوامل باشد(فنی، 1395).
در ادامه به نقل از محمد شاهعلی زاده به بررسی ارتباط گرایی در فرایند یادگیری خواهیم پرداخت:
